Engeland werd België (deel 2 van 3)

Het feest kan beginnen. Trossen los en op weg  naar IJmuiden, het is 30 graden. Vier uur motoren door het Noordzeekanaal is geen pretje maar met mooi weer goed te doen en onderweg kom je altijd grote zeeschepen tegen, wat al een beetje een avontuur aankondigt.

Vrijdagavond briefing in IJmuiden

Wanneer we om 20.00 uur in IJmuiden zijn aangekomen, worden we door velen handen opgevangen. Briefing om 21 uur aan boord bij Richard Menting. De Frya wilde meteen naar Engeland want er was slecht weer op komst, Richard en Roel de Haan en nog een paar andere schepen wilden morgen ochtend om tien uur vertrekken, want ze hadden gewerkt en wilde eerst een nachtje slapen. En wij als de Windrose, wilde volgens tochtplanning naar Scheveningen, want daar wachtte Gijs ons op. En we hadden bemanningslid Karen, die zaterdagmorgen aan boord zou stappen. Dus wat te doen, zonder Gijs naar Engeland was geen optie. Dus de Windrose met al haar bemanning ging gewoon op eigen kiel naar Scheveningen en vandaar zouden we wel zien, jammer dat ik niet in de gaten had dat de tochtplanning niet heilig was. Maar bijval uit een vreemde hoek, de Iris had problemen met hun internet verbinding, een soort Gprs kaart voor de laptop, en zei Bert wij gaan ook naar Scheveningen. Dat is mooi zien we jullie daar. Zaterdagmorgen Karen is op tijd, we zijn er klaar voor, trossen los, en de bemanning gevraagd de zonnebrillen op te zetten want wij gingen het mooie weer tegemoet. En daar gaat de Windrose ruim water en een ieder die verder kan kijken dan zijn neus lang is haalt Scheveningen, het is een kwestie van naar het zuiden langs de kust en na een uur of vijf komt Scheveningen vanzelf.

Voor de pier is het enorm druk: de Noord Sea Regatta wordt verzeild en er vliegen Heli's en de Iris roept ons. Zij hadden een ligplaats en of wij aan wilden schuiven, dat wilden we wel, na zo’n lange tocht voor de wind zeilen. In Scheveningen eerst maar eens een flesje Champagne open getrokken, eerste zeetocht met de Windrose, dus een vier moment. De bemanning hield zich goed, er waren geen conflicten, er was een soort van respect voor elkaar en er werd Engels gesproken, dit alleen voor David.

Feestje 

's Avonds naar het feestje van de NSR, met een groot scherm en biertent met hillbilly muziek, was leuk. Na het twintigste nummer hilbilly werd David en ik getrokken door het vrachtwagen grote scherm, en gingen naar buiten kijken. Nadat Gijs gebeld had dat die op de boot aangeland was, vroeg ik de dames om mee te gaan naar de boot omdat Gijs het idee zou kunnen krijgen dat hij niet erg welkom was. Met Gijs aan boord werd de sfeer anders, en wel zo dat Gijs zijn ontwapende houding had aangenomen en, zeer verguld was met de kilo trekdrop die we gekocht hadden. David en Karen gingen een broodje kroket kopen, en Karen zou eigenlijk op de Windrose blijven slapen, maar kwam tot de ontdekking dat de Windrose, s’morgens weer vroeg op pad ging richting Zeebrugge. Karen was nog niet uitgeblust en nam een besluit, er slaapt niets beters dan mijn eigen bed. Zo was ze er nog, en zo was ze vertrokken.

De nacht was kort, en de morgen vroeg, de Iris was al wakker en mijn zwager is Engels en blijft altijd Engels. Dus wat doe je als ontbijt juist ja, je bakt een ei, spek en corned beef en witte bonen in tomatensaus. Je goochelt met een ei die met een hele dooier en laat hem op de meest lullige plek uit de pan glijden: achter het fornuis. En wat doe je dan? Je trekt een hoofd als David Copperfield and say: my eggs disappear simsalabim.

Na het ontbijt even op de Iris met Jos en Els gesproken te hebben, vertrekken we richting Zeebrugge. De wind was ZW en zeer matig, nog geen 5 knopen, om stroom mee te hebben moeten we tempo maken. De Iris vaart voorop en bij Maasmond is er geen contact met Verkeersleiding Maasmond, iets is er niet goed met onze marifoon. De Iris gebeld en zij hebben ons aangemeld dat we van noord naar zuid  varen, en als we overgestoken zijn, meld Jos van de Iris ons af, kijk dat heet nou saamhorigheid.

Regenachtig

Langs Zeeland begon het te miezeren, en de motor werd gestart omdat we het tij tegen kregen.Na een uur of zeven motoren kwam Zeebrugge in zicht, de Iris belde of we nog puf hadden om door te gaan naar Blankenberge. De stemming was goed bij ons aan boord, ondanks de regen en miezerigheid, maar een uurtje doorvaren, voor een goede douche is het wel waard. De belgische groet vlag hing in stuurboord zijde, dus de Windrose go's international. Dat mijn zwager alleen Engels sprak was in eerste instantie een handicap, maar gaf wel een soort vakantie en buitenland gevoel over ons. Er werd veel gesproken en besproken en daarbij was een gouden regel: alles wat op de boot besproken werd bleef op de boot. Al heel snel werd de bemanning van de Windrose een team.Het was ook vele malen makkelijker praten als we het over ons hadden was het Team Windrose. Mijn zwager waar ik in de afgelopen vier jaar dat hij getrouwd is met mijn zusje, ongeveer drie woorden mee sprak op een verjaardag, praatte vrij uit over de familie en een heleboel zaken die helaas op de boot moeten blijven omdat ze daar verteld zijn.

Zeeziek 

Op de heenweg naar Scheveningen werd Diana, overmeesterd door zeeziekte, en kou. Ze had warmte nodig, En dat kreeg zij van ieder, en Team Windrose was bezorgd om haar. Gijs noemde dat in het Engels take care of each other. Ook ging bij haar het licht even uit, en wou even op een van de banken liggen, nu was er hilariteit ontstaan,( omdat ik mijn teddybeer mee had genomen op reis, maar nu werd die ook nog eens gebruikt door een ander). In het begin schaamde Diana zich wel dat ze lag te schommelen in de boot met een teddybeer, maar na een paar dagen, is het de normaalste zaak van de wereld. En wat moest ik doen, mijn teddy was ingepikt.